πολιούχος

(I)

-ο / πολιοῡχος, -ον, ΝΜΑ, και πολίοχος, -ον, επικ. τ. πολιήοχος, δωρ. τ. πολιάοχος, λακων. τ. πολιᾱχος, -ον, Α

(για θεό, άγιο ή ήρωα) αυτός που έχει υπό την προστασία του μια πόλη

νεοελλ.

(το αρσ. και το θηλ. ως ουσ.) ο, η πολιούχος

άγιος τής Εκκλησίας, προστάτης πόλης ή χωριού στον οποίο είναι αφιερωμένος ο κεντρικός ναός και προς τιμήν τού οποίου γίνονται πανηγυρικές εκδηλώσεις κατά την ημέρα τής εορτής του

μσν.

προσωνυμία τού Αδάμ ως φύλακα τού παραδείσου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πόλις + -οῦχος* (< ἔχω)].

————————

(II)

-ον, Α

αυτός που έχει ψαρά μαλλιά.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πολιός + -οῦχος* (< ἔχω)].